مقایسه تحلیلی آراء دو شارح نهج‌البلاغه (ابن‌ابی‌الحدید و ابن‌میثم) درباره خطبه شقشقیه

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

استادیاردانشگاه اصفهان

چکیده

ابن‌ابی‌الحدید و ابن‌هیثم، دو شرح از معروف‌ترین شروح نهج‌البلاغه را در قرن هفتم هجری نوشته‌اند؛ دو نویسنده­ای که فارغ از گرایش مذهبی متفاوت، اهل تسامح و بردباری بوده­اند. در این تحقیق با روش توصیفی ـ تحلیلی، آرا، نظریات و دیدگاه‌های این دو شارح را درباره یکی از مهم‌ترین و حساس­ترین خطبه­ های نهج­البلاغه بررسی و تجزیه و تحلیل می­کنیم. بر اساس یافته ­های این پژوهش، هر دو نویسنده به فکر ایجاد انس و الفت در بین مذاهب مختلف اسلامی بوده­ و از امور تفرقه­انگیز احتراز داشته­اند. نمود عملی این اندیشه و حسِ پاک در دو شرح، متفاوت جلوه ­گر شده است؛ بدین معنا که ابن‌میثم بحرانی برای رسیدن به این هدف، از ذکر بسیاری از اخبار و گزارش­های تاریخی که آن‌ها را باعث درگیری و تفرقه بین مسلمانان می­داند، صرف‌نظر می‌کند و مطالبش با لحنی مسالمت­آمیز است؛ ولی ابن‌ابی‌الحدید به نسبت اخبار تاریخی بیش‌تری را در شرحش آورده و البته در بررسی و تحلیل گزارش‌های تاریخی، احساسات مذهبی هم شیعیان و هم اهل‌سنت را رعایت کرده است. وی آن‌چه را که باعث مذمت خلفا در کلام امام شده، بیش‌تر ذکر کرده، ولی درصدد توجیه و تأویل اقدامات خلفا برآمده است.

تازه های تحقیق

نتیجه

ابن‌ابی‌الحدید مدائنی معتزلی و ابن‌میثم بحرانی شیعی، با وجود تفاوت در باورهای مذهبی در آرا و عقایدشان درباره خطبه شقشقیه حضرت علی7، دیدگاه‌های مشترک فراوانی دارند و اختلاف دیدگاه آنان درباره این خطبه محدود‌، ناچیز و حاشیه­ای است. هر دو بر اصالت خطبه تأکید دارند و دست کم مضامین خطبه را هر دو دانشمند پذیرفته‌اند و هر دو مطالب تاریخی، نحوی و کلامی زیادی را در شرح خود مطرح کرده­اند؛ هرچند چربش مطالب تاریخی در شرح ابن‌ابی‌الحدید و مطالب نحوی در شرح ابن‌میثم بیش‌تر است. تسامح و سعه صدر هر دو نویسنده هم ستودنی است. ابن‌میثم از دامن زدن به برخی اخبار و روایات مناقشه­آمیز پرهیز کرده و حتی مطرح نکردن کل خطبه را که بعضی از نویسندگان بدان نپرداخته­اند، به شرط این که با انگیزه جلوگیری از اختلاف بین مسلمانان باشد، نیت مبارک و پسندیده­ای می­داند، ابن‌ابی‌الحدید هم اخبار زیادی نقل می‌کند که کانون توجه شیعه است، هر چند در مجموع برای خلفا توجیه و تأویل­هایی در نظر می­گیرد. به نظر می‌رسد که هر دو نویسنده، در انس و الفت بین نویسندگان شیعی و سنی بی­تأثیر نبوده­اند و البته جَوّ سیاسی دوران زندگی آنان و ارتباطشان با دیوان‌سالاران حکومتی هم چنین حسی را القا می­کرده است.

کلیدواژه‌ها


  1.  

    قرآن کریم

    1. ابن‌ابی‌الحدید، عبدالحمید بن هبة‌الله، شرح نهج­البلاغه‌، تصحیح محمد ابوالفضل ابراهیم‌، چاپ اول، قم: کتابخانه عمومی آیت‌الله مرعشی‌، 1337.
    2. ابن‌اثیر جزری، علی بن محمد، اسدالغابه فی معرفة الصحابه‌، بیروت‌: دارالفکر‌، 1409.
    3. ابن عبدالبر‌، یوسف بن عبدالله‌، الاستیعاب فی معرفة الاصحاب‌، تحقیق علی محمد البجاوی‌، چاپ اول، بیروت‌: دارالجیل‌، 1412.
    4. ابن‌قتیبه دینوری‌، عبدالله بن مسلم، الامامه و السیاسه‌، تحقیق علی شیری‌، بیروت‌: دارالاضواء‌، 1410.
    5. ابن‌میثم بحرانی‌، میثم بن علی، شرح نهج­البلاغه‌، چاپ دوم، بی­جا‌: دفتر نشرالکتاب‌، 1362.
    6. بلاذری‌، احمد بن یحیی‌، انساب‌الاشراف‌، تحقیق سهیل ذکار و ریاض زرکلی‌، چاپ اول، بیروت‌: دارالفکر‌، 1417.
    7. تهرانی‌، آقا بزرگ، الذریعه‌، چاپ سوم، بیروت‌: دارالاضواء‌، 1403.
    8. ثقفی کوفی‌، ابواسحاق ابراهیم بن محمد‌، الغارات‌، تصحیح سیدجلال­الدین حسینی ارموی‌، چاپ اول، تهران: انتشارات انجمن ملی‌، 1355.
    9. رضی‌، سیدمحمد، نهج­البلاغه‌، ترجمه دکتر سیدجعفر شهیدی‌، تهران: انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی، 1371.
    10. طبری‌، محمد بن جریر‌، تاریخ طبری‌، تصحیح محمد ابوالفضل ابراهیم‌، چاپ دوم، بیروت‌: دارالتراث العربی‌، 1967.
    11. عباسی‌، علی‌اکبر، «تعامل و تقابل اعضای شورای شش‌نفره عمر با خلفای راشدین»، پژوهش‌نامه علوی‌، سال ششم‌، شماره 1‌، بهار و تابستان 1394.
    12. منقری‌، نصر بن مزاحم‌، وقعه صفین‌، تصحیح محمد عبدالسلام هارون‌، چاپ دوم، قاهره: مؤسسه العربیه الحدیثه‌، 1382ق.
    13. وچیا والیری‌ لورا، «ابن‌ابی‌الحدید»‌، ترجمه علی‌اکبر عباسی‌، فصلنامه تاریخ اسلام، دانشگاه باقرالعلوم‌، سال ششم‌، شماره 22، تابستان 1384‌.