تبیین حضور بن‌مایه‌های هویتی تشیع در تصویر‌سازی نگارۀ کشتی شیعه از شاهنامه طهماسبی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری تاریخِ‌ تحلیلی و تطبیقی هنر‌اسلامی دانشکده هنر شاهد، دانشگاه شاهد، تهران،ایران.

2 استادیار دانشکده هنر دانشگاه شاهد تهران

3 دانشیار دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شاهد تهران

چکیده

از اتفاقاتی که همزمان با تشکیل حکومت صفوی در جامعه ایران رخ داد، پیدایش مفهوم حاکمیت شیعی بود. در این دوران، مذهب تشیع مهمترین بنمایه در شکل‌دهی به هویت ایرانی قلمداد شد؛ که نمود تصویری آن را در هنر و تصویرسازی نگارهای آنزمان میتوان مشاهده کرد. هدف این پژوهش، تحلیل چگونگی تطور بنمایههای هویتی و تبدیل برخی از آنها به نماد و نقشمایه در روایت تصویری "کشتی نجات" اثر میرزاعلی است. روش تحقیق بر مبنای ماهیت، توصیفی– تحلیلی است و شیوۀ گرد‌آوری اطلاعات، کتابخانهای است. این پژوهش به دنبال یافتن پاسخ این پرسش است که: سیر تطور بنمایه‌ها و تبدیل آنها به نماد و نقشمایه در نگارۀ کشتی شیعه چگونه است؟ و در ادامه، پیوند آن با عناصر حماسی متن ادبی شاهنامه چیست؟

نتایج حاصل از پژوهش گویای آن است که: در دورۀ مذکور مذهب تشیع، مهم‌ترین بنمایۀ شکلدهنده و انسجام‌بخش هویتِ جمعی ایرانیان قلمداد میشود و این عامل در ادبیات و هنر و بالاخص در تصویرسازی و کتابآرایی نسخ مصور آنزمان در قالب نقشمایهها و نمادها، ظهور و بروز کرده و منجر به مشروعیت بخشی به حکومت صفوی شده است. این مشروعیت از طریق ارجاع کهن الگویی و برقراری پیوند میان عناصر متن حماسی و دینی، حاصل شد.

تازه های تحقیق

در مصورسازی نگاره­ «کشتی شیعه»، نقش­مایه­ها در جهت کارکردهای سیاسی و اجتماعی و مشروعیت­بخشی به جایگاه حکومت صفوی در لوای مذهب تشیع در تصویر ظاهر می‌شوند. از این نقطه نظر، نگاره همچون ابزار قدرت در خدمت گفتمان مسلط جامعه آن زمان، یعنی مشروعیت­بخشی به جایگاه شیعه و رقابت و جنگ سیاسی و مذهبی و ایدئولوژیکی با دشمنان خارجی حکومت تلقی می­گردد. نگارگر در گزینشی آگاهانه از میان نقش­مایه­های موجود، مطابق با بن­مایه اصلی داستان و در جهت عمق­بخشی به معنا و مضمون روایت، دست به انتخاب زده، در این فرایند، آن دسته از نقش­مایه­ها که حاصل باروری متن ادبی بوده و در شبکة معنایی که در اطراف بن­مایة اصلی داستان به وجود آمده، در قالب نماد و نشانه در تصویر ظاهر ­شده‌اند. 

حمایت شاهان صفوی از کتاب­آرایی شاهنامه و تصویرسازی داستان‌های مرتبط با حوادث تاریخ شیعه، از قبیل «کشتی نجات» و نوشتن نام امام اول شیعیان و ائمه معصوم‰ در کتیبه­ها در کنار نام سلاطین و حکام صفوی، به سبب باورپذیری جامعه به حقانیت حاکمیت شاهان صفوی بر مردم و مشروعیت­بخشی به این باور که حق حاکمیت سیاسی و اجتماعی جامعه بعد از امام عصر، به شاه صفوی تعلق می­گیرد، صورت می­پذیرفت؛ به ویژه آنکه حاکمان صفوی که بعضاً خوشنویس و نگارگر نیز بودند، تحکیم عقیده «حقانیت حاکمیت خود» کوشیدند  در جامعه آن روز، از طریق ادله عقلی و نقلی، باورهای خود را به عرصه نگارگری وارد سازند. مصور­سازی موضوعات مرتبط با حوادث تاریخ شیعه و خوشنویسی و کتابت نام امام اول شیعیان و امامان معصوم‰ در نگاره‌ها، نوعی مبارزه شیعه برای مشروعیت­بخشی سیاسی به شمار می­رفت. تصویرسازی مضامین و اعتقادات مهم شیعه در قالب تصویر­سازی و کتاب­آرایی شاهنامه، پیوند عمیق هنر و مذهب با سیاست و حاکمیت مشروع در آن زمان را نشان می­دهد. توجه به احادیت مهم شیعه در خصوص جانشینی پیامبر و مشخصاً امام اول شیعیان و تصویرسازی این مضامین، موجب شد تا تشیع به منزله رکن اصلی نظام حکومتی صفویان، مشروعیت سیاسی، اجتماعی، دینی، مذهبی، را برای حاکمان پدید آورد.

همپوشانی موقعیت متن اصلی شعر در فرایند تبدیل آن به تصویر، در کنار استفاده از متن­های دیگر، موجب تقویت پیام نگاره و به نوعی اشاعه مذهب رسمی تشیع و تبلیغ آن انجام گردیده است. شمایل‌پردازی صورت مبارک حضرت حتمی مرتبت و امامان معصوم‰ در کنار شعار توحیدی «لا اله الا الله» نشان­دهنده شأن و منزلت جایگاه ائمه اطهار‰ در نگاه هنرمندان است. چون یکی از ویژگی­های شعر حماسی، جنبة قهرمان‌پروری و نقش قهرمان در تعیین سرنوشت جامعه و رخداد­­های آن است، تصویرسازی کشتی نجات و سرنشینانی که از اقوام گوناگون ایرانی در این کشتی گرد هم آمده­اند از دو جنبه نقش «حمایت­کنندگی» و «نجات­یافتگی» اهمیت پیدا می‌کند. اقوام و ملت­هایی که همسو و همراه با ایدئولوژی و مذهب خاص باشند سرنشینان کشتی محسوب شده، از سوی حکومت حمایت می‌شوند. 

تصویر­پرداز عهد صفوی با استفاده آگاهانه از عناصر و بن­مایه­های ادبی و حماسی و پیوند آنها با فضا و زمان خلق اثر، علاوه بر خلق عناصر و نقش­مایه­های هویتی که بعضی در تصویر به نماد و نشانه مبدل شده­اند، از جنبه­ای متعالی­تر به موضوع نگریسته و به ایدئولوژی و پیام خاص عصر خویش که متوسل شدن به طریق ائمه اطهار‰ در لوای حکومت صفوی است نیز اشاره دارد. حساسیت در استفاده از نقش­­مایه­های توصیفگر در جهت تقویت شبکة معنایی داستان از طریق تصویر، یکی از مشخصه­های «مکتب تبریز» صفوی است که در مقایسه با سایر مکاتب نگارگری ایران دیده می­شود.

شاهنامه فردوسی به سبب آنکه منعکس­کننده اندیشه­ها و باور­های اسطوره­ای و روایت­های تاریخی ادوار گوناگون ایران باستان است، همواره مدنظر بوده است. نام فردوسی و تصویرسازی شاهنامه به خاطر ایران‌دوستی و مسائل مرتبط با پادشاهی ایران و اعتقاد قلبی فردوسی به مذهب تشیع، منشأ تأثیرات اجتماعی و ایدئولوژیکی است که از طریق هنر و نگارگری در تصویر ظهور یافته ­است.

در دوران صفوی، دو عنصر «حکومت مستقل و متمرکز» و «وحدت ملی» دوباره به هویت ملی تبدیل شد و ملت ایران با دولتی خاص، در میان کشور­های جهان و مبتنی بر میراث شناخته‌شده تاریخ باستان، شکل گرفت. تصویرسازان برای نیل به این هدف، کوشیدند این مفهوم را با مفاهیم اسطوره­ای و مذهبی در هم­آمیزند و در قالب نماد و نشانه در تصویر مصور ساختند.

شیعه در این دوران به نماد هویت­بخش ملت ایران مبدل ­گردید. ثبت وقایع و تاریخ‌نگاری و مصور­ساختن وقایع و حوادث تاریخ شیعه در دوران صفوی به میراثی سیاسی و فرهنگی و تاریخی برای حکومت­های بعد از خود مبدل شد. مصور­سازان نیز بنا به سفارش حمایت­کننده اثر، به تصویر­سازی نگاره­های مرتبط با عقاید شیعی در کتابخانه­های سلطنتی پرداختند.

کلیدواژه‌ها


1.                  ابن­حنبل، احمد بن ­محمد (بی‌تا)، مسند احمد ابن حنبل، بیروت، دارصادر.
2.                  ابن­سعد (1410ق)، الطبقات­ الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطا، بیروت، دارالکتب العلمیه.
3.                  ابن­میثم، میثم­ بن ­علی ­بن ­میثم بحرانی بی‌تا، شرح نهج­البلاغه، بیروت، دارالحبیب.
4.                  اربلی، علی بن ­عیسی (1381ق)، کشف ­الغمة فی­ معرفة ­الائمه، تحقیق سید هاشم رسولی محلاتی، تبریز، بنی هاشمی.
5.                  اسکولز، رابرت (1379)، درآمدی بر ساختارگرایی در ادبیات، ترجمه فرزانه طاهری، تهران، آگه.
6.                  اقبالی، پرویز (1391)، بررسی رابطه متن و تصویر در تصویرسازی کتاب‌های داستانی کودک در ایران، رساله دکتری، تهران، دانشگاه شاهد، دانشکده هنر.
7.                  امینی، عبد الحسین (1416 ق)، الغدیر فی­ الکتاب ­السنه و الادب، قم، مرکز الغدیر.
8.                   بختورتاش، نصرت‌االله (1380)، نشان رازآمیز گردونه خورشید یا گردونه مهر، تهران، فروهر.
9.                  بریجانیان، ماری (1371)، فرهنگ اطلاعات فلسفه و علوم اجتماعی، تهران، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
10.             بلوری، الهه (1396)، شناسایی و تحلیل تصویری تشیع صوفیانه در نگاره های شاهنامه طهماسبی، پایان‌نامه کارشناسی ارشد، تهران، دانشکده هنر دانشگاه تهران.
11.             پارسا نسب، محمد (1388)، «بن­مایه: تعاریف، گونه‌ها، کارکردها و...»، نقد ادبی، ش5، ص 7 تا 40.
12.             تقوی، محمد و همکاران (1388)، «موتیف چیست و چگونه شکل می­گیرد؟»، نقد ادبی، ش8.
13.             جلیلیان، شادی و مراثی، محسن و حسنی جلیلیان، محمدرضا (1399)، «بررسی مفهوم نجات­بخشی در نگاره­های طوفان و کشتی نجات بخش»،  مطالعات تطبیقی هنر، ش19، ص‌109-120.
14.             حاجی­هادیان، منصوره (1397)، «تحلیل پیوند شعر، نگارگری و قدرت، در مطالعة معناشناختی کشتی شیعه در شاهنامه طهماسبی»، شعر پژوهی دانشگاه شیراز، سال دهم، شماره دوم، پیاپی 36، ص45-72.
15.             حافظ شیرازی، شمس­الدین­محمد (بی‌تا)، دیوان، نسخه قدسی، تهران، علمی.
16.             حر عاملی، محمد­حسین (1385ق)، وسائل­الشیعه فی­تحصیل مسائل­الشریعه، تهران، بی‌تا.
17.             حسینی قمی، قاضی احمد (1383)، گلستان هنر، تصحیح احمد سهیلی خوانساری، تهران، منوچهری.
18.             خزائی، محمد (1387)، «شمسه نقش محمد9 در هنر اسلامی ایران»، کتاب ماه هنر، ش120، ص56-63.
19.             ـــــــــــــــــــــــ (1398)، هنر طراحی ایرانی - اسلامی، تهران، سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی (سمت).
20.             دیلمی، حسن­ بن­محمد (1371)، ارشاد القلوب الی­صواب ­المنجی من ­العمل به من ­الیم ­العقاب، قم، شریف الرضی.
21.             سعدی، مصلح بن عبدالله (1383)، کلیات سعدی، به کوشش محمد علی فروغی، تهران، امیر کبیر.
22.             ـــــــــــــــــــــــ (1386)، گلستان سعدی، مقدمه و تصحیح غلامحسین یوسفی، تهران، سخن.
23.             سیوطی، عبدالرحمن ­بن ابی­بکر (1404ق)، الدرالمنثور فی تفسیر المأثور، قم، کتابخانه آیت‌الله مرعشی نجفی.
24.             شاکر، ابوالقاسم (1389)، «تاریخ پیدایش تشیع»، پیام، ش 100، تابستان، ص128-141.
25.             شایسته‌فر، مهناز (1384)، هنر شیعی: عناصر هنر شیعی در نگارگری و کتیبه‌نگاری، تهران، مؤسسه مطالعات هنر اسلامی.
26.             شعاری‌نژاد، علی اکبر (1375)، فرهنگ علوم رفتاری، تهران، امیرکبیر.
27.             شمیسا، سیروس (1386)، نقد ادبی، تهران، میترا.
28.             شیرازی، علی اصغر (1373)، بررسی وجوه تصویری ادبیات و نگارگری ایرانی - اسلامی، پایان­نامه کارشناسی ارشد، تهران، دانشگاه تربیت مدرّس، دانشکده هنر.
29.             شیروی، الهام (1385)، «مطالعه نمادها و نشانه‌های مشترک تصویری و ادبی در نگارگری سنتی ایران»، هنر‌های زیبا، ج27، ص105-116.
30.             صدوق، محمد بن ­علی بابویه (1393)، عیون ­اخبار الرضا، تهران، الاسلامیه.
31.             ـــــــــــــــــــــــ (1376ش)، الامالی، تهران، کتابچی.
32.             ـــــــــــــــــــــــ (1395ق)، کمال­الدین و تمام­النعمه، تصحیح علی­اکبر غفاری، تهران، اسلامیه.
33.             صفا، ذبیح‌الله (1378)، تاریخ ادبیات در ایران، تهران، فردوس.
34.             طبرانی، سلیمان بن احمد (1404)، المعجم­الکبیر، تحقیق حمدی عبدالمجید­السلفی، ط. الثانیه، بیروت، داراحیاء ­التراث العربی.
35.             طبرسی، احمد بن علی (1403)، احتجاج علی اهل الاجاج، تحقیق، محمد باقر خراسان، قم، نشر مرتضی.
36.             طبری، محمد بن جریر (1387ق)، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت، دارالتراث.
37.             طوسی، محمد بن ­حسن (1414ق)،‌ الامالی، قم، دارالثقافه.
38.             علی ­بن­ موسی الرضا (1366)، صحیفة ­الامام الرضا علیه­السلام، تحقیق محمد مهدی نجف، مشهد، کنگره بین­المللی امام رضا7.
39.             غروی نائینی، نهله (1393)، «امام‌شناسى و جایگاه اهل‌بیت‰ در خطبة فاطمى»، نشریه پژوهش‌های نهج‌البلاغه، ش41، ص‌45-58.
40.             فردوسی، ابوالقاسم (1313)، شاهنامه، تهران، بروخیم.
41.             ـــــــــــــــــــــــ (1345)، شاهنامه، به اهتمام ژول مول، تهران، سازمان کتاب‌های جیبی. 
42.             ـــــــــــــــــــــــ (1363ش-1971م)، شاهنامه، زیر نظر ی.ا.برتلس و ع. نوشین، مسکو، آکادمی علوم اتحاد جماهیر شوروی.
43.             ـــــــــــــــــــــــ (1387)، شاهنامه، تهران، هرمس.
44.             ـــــــــــــــــــــــ (1394)، شاهنامه، تصحیح جلال خالقی­ مطلق، تهران، سخن.
45.             فروغی، اصغر (1382)، «کارکرد مراسم عاشورا در رسمی شدن مذهب شیعه در زمان صفویه»، نشریه علوم و حدیث مشکوه، زمستان، ش81.
46.             قاضوی، سید حسن (1400)، «رهیافتی تاریخی به مفهوم کلمه ولی»، نشریه علمی تاریخ فرهنگ و تمدن اسلامی، دوره 12، پاییز، ش44، ص‌51-68.
47.             کبری، نجم­الدین (1368)، فوائح ­الجمال و فواتح الجلال، به اهتمام حسین حیدرخانی مشتاقعلی، تهران، مروی.
48.             کلینی، محمد بن یعقوب (1429ق)، الکافی، تصحیح علی‌اکبر غفرانی، ط. الرابعه، بیروت.
49.             مجلسی، محمدباقر (1403ق)، بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، باب أنه، باب مدینة العلم و الحکمة، ج‌40، بیروت، مؤسسة الوفاء. 
50.             مشفقی­فر، ابراهیم (1383)، «حفظ سرزمین و تأثیر برخی موئلفه­های مذهبی در دورة صفویه»، مطالعات راهبردی بسیج، ش25، ص45-72.
51.             مولوی، جلال­الدین ­محمد بن­ حسین بلخی (1386)، دیوان کبیر، با توضیحات توفیق سبحانی، تهران، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، ص‌1096. 
52.            هاتفی، محمد (1388)، بررسی و تحلیل نشانه - معنا­شناختی رابطة متن کلامی و تصویر در متون ادبی، رساله دکتری، تهران، دانشگاه تربیت­ مدرّس، دانشکده علوم­ انسانی.
1.                   http://litena.ru/books/item/f00/s00/z0000069/st149.shtml.
2.                    https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a7/Folio_from_a_Khamsa_%28Quintet%29_by_Amir_Khusraw_Dihlavi_%28d._1325%29%3B_The_abduction_by_sea_%28FGA_F1937.27%29.jpg.
3.                   Oxford University (1978), The Oxford English Dictionary, Oxford University press.
53.        The Persian book of king (2011), New York, the metropolitan museum of art,
ӀӀ9V.